Ĉu nedecaj tekstoj ?

Lu, écouté, et particulièrement apprécié en cette après-midi ce texte :

​

Eroso kaj Psiĥo

Tiun ĉi grekan miton prilaboris kaj produktis Jarka Malá el Ĉeĥio

​

https://esperantaretradio.blogspot.be/2017/11/eroso-kaj-psiho.html

​

un copier-coller et quelques remplacements sous LibreOffice plus tard...

​

¿ ?

​

Antaw multegaj jaroj vivis redyo kaj redyino. Ili havis tri filinojn. La plej maljuna estis bela, la pli juna estis ankoraw pli bela, sed la plej bela, supermezureble bela, estis la plej juna filino. Xi nomidyis Psiqo.

El malproksimaj landoj venis homoj, ili velis trans marojn kaj transpaxis nedyokovritajn montarojn por povi vidi la belan Psiqo. Ili admiris xin, kiam xi venis el la palaco, ili surgenuidyis antaw xi kaj flustris: „La diino de la belo kaj amo, Afrodito mem, forlasis la Olimpon kaj venis al ni. Tiel bela ne povas esti filino de homaj gepatroj.“
   
„Aq, ne, tio ne estas la diino Afrodito,“ diris aliaj, „naskidyis nova diino, pli bela kaj pli potenca ol Afrodito.“ Kaj ili surgenuis antaw xi kaj adoris xin kaj alportis oferojn al xi. Kiam Psiqo iris sur la straton, viglidyis la stratoj per homoj kiel txe festo. La homoj kunkuris kaj disyetis florojn sur xian vojon.
   
En la forlasitaj temploj de la diino Afrodito plektis araneoj siajn retojn, la cindro sur la oferaj altaroj jam delonge frididyis kaj neniu alportis novajn oferojn. La xtupoj de la temploj estis prikreskataj de herboj kaj fiherboj. Txiuj honoris la redyan filinon Psiqo kaj ne plu pensis pri la diino Afrodito.

La kolera Afrodito observis, kiel xia famo palidyas kaj la homoj komencas konsakri novajn templojn al homa filino. Tiun hontigon xi ne povis elteni kaj tial xi vokis sian filon Eroso, kiu helpu al xi puni la arogantan princinon.

La filo de la diino, kiu havis orajn flugilojn, tuj disetendis ilin kaj flugis sen hezito al sia patrino. Enmane li tenis pafarkon kaj lia sagujo estis plena de sagoj. La sagoj estis nevideblaj por homaj okuloj, sed se ili trafis iun, tiun kvazaw flamigis la amo. Kaj la amo alportis al kelkaj dyojon kaj al aliaj zorgojn kaj doloron.

   
„Malsupre surtere vivas la redya filino Psiqo,“ diris Afrodito al Eroso, „xi estas tiel aroganta, ke xi permesas, ke oni adoras xin kiel diinon. Vi helpos al mi puni xin. Stretxu vian arkon kaj trafu xin per sago en la koron. Sed via sago ne alportu al xi dyojon, sed nur suferon. Xi prenu la plej atxan viron, kiun portas la tero, kiel edzon. Dum xiaj turmentoj kaj xia humiligo neniu adoros xin kaj sur miaj altaroj ree ekbrulos la fajro kaj la odoro de la oferoj denove grimpos en la txielon.“
   
Obeeme Eroso kapjesis kaj forflugis por plenumi tion, kion la patrino ordonis al li. Li kaxis sin en arbokrono antaw la redya palaco kaj tiris sagon el la sagujo.
   
Txirkaw la palaco txie staris aroj de migrantoj, kiuj atendis la elvenon de la bela Psiqo. Ne dawris longan tempon kaj xia beleco ekbrilis enmeze de la atendantoj kiel sunobrilo.
   
Eroso lasis sinki la manon kun la pafarko kaj rigardis kvazaw paralizita al Psiqo. Poste li remetis la sagon en la sagujon kaj forflugis. Je la unua fojo li ne obeis sian patrinon Afrodito.
   
Kvankam Psiqon txiuj honoris kaj admiris, xi ne estis felitxa. Xiaj malpli belaj fratinoj jam geedzidyis kaj translodyidyis al siaj edzoj, Psiqon neniu petis pri geedzidyo, txiuj nur adoris xin. La redyo divenis, ke la dioj verxajne estas koleraj pri lia filino kaj ordonis pridemandi la orakolon, kion fari.
   
La orakolo diris: „Vestu Psiqon per mortula vesto, tio estos xia fiantxa robo. Konduku xin sur la pinton de la roko malantaw la palaco. Tie xia fiantxo venos al xi. Li ne estas homdevena kaj kapablas fari kruelayojn.“
   
La redyo awdis la orakolan diron kaj larmis. Lia plej xatata kaj plej bela filino ne estis naskita por homamo, sed monstro xin forkondukos de la dezerta roko. Tamen li ne kuradyis spiti la rekomendon de la dioj. Li ordonis pretigi funebran mandyon, kunvokis muzikantojn kaj ordonis al ili ludi la plej malgajajn kantojn. La filinon li vestigis kvazaw por la tombo.    

Kiam la tortxoj estingidyis kaj silentidyis la kantadoj, Psiqo je la lasta foyo paxis el la palaco. La redyo, la redyino kaj la tuta popolo akompanis xin kun larmoj kaj veaj lamentoj al la roko malantaw la palaco.
   
Sur la rokan pinton xi grimpis sola. Xi sididyis, larmoj pro timo fluis trans xiajn vangojn kaj txirkaw xi xvebis mornaj grizaj nuboj. Jen subite forpelis la softa vento Zefiro la nubojn, txirkawbrakis Psiqon delikate kaj forportis xin de la altaj rokoj en valon plenan de odorantaj floroj kaj frexaj herboj. Dyi sekigis xiajn larmojn kaj Psiqo txirkawrigardis.
   
Antaw xi susuris mallawte bosko kaj en la ombro de la arboj briletis kristalklara fonto. Proksime de fonto staris pompa palaco, la muroj estis el martelita ardyento, la tegmento el oro kaj eburo. Timeme Psiqo proksimidyis al la palaco. La pordoj estis malfermitaj, bunta luma brilo iris el ili. La plankoj de la palaco estis ornamitaj per juveloj kaj ludadis txiukolore. „Sed kiu lodyas en tiu majesta palaco?“ pripensis Psiqo. Xi grimpis sur la unuan xtupon de la xtuparo, poste sur la duan kaj la trian, xi kuris supren sur la xtuparo kaj rigardis observeme en la halon, xi txirkawrigardadis kaj enpaxis. Xi iris tra malplenaj txambroj kaj trovis neniun. Kiam xi rigardis valoregajn vazojn kaj marmorstatuojn, eksonis la votxo de nevidebla estayo: „Estu bonvena, Psiqo, en mia palaco. Txio, kion vi vidas txirkawe, apartenas al vi. Se vi havas deziron, simple diru dyin. Miaj servistoj plenumos dyin al vi.“
   
Psiqo deziris bani sin. Apenaw xi elparolis la deziron, jam preparis nevideblaj manoj banejon al xi. Post la banado xi trovis tablon kovritan per la plej delikataj mandyoj kaj trinkayoj. Dum xi mandyis, surprizis xin nevidebla kantisto per kanto kaj nevideblaj muzikistoj per muziko. Xi awskultis la txarman muzikon kaj la kantadon dyis superfortis xin laceco. En la apuda txambro xi trovis jam preparitan liton. Laca xi sternis sin, sed ne povis endormidyi.    

Xi cerbumis pri la sortxopalaco kaj la edzo, kiun la orakolo anoncis al xi. Kaj poste xi denove pensis pri la gepatroj, kiujn turmentas duboj.
   
Krepuskidyis kaj la krepusko xandyidyis en tenebron. En la malhelo Psiqo perceptis brueton. Iu, kiun xi ne povis vidi en la tenebro, venis al xia lito kaj parolis tute proksime txe xi: „Mi estas via edzo, Psiqo,“ ,,li diris, „ne timu min. Nenio mankos al vi, pri tio miaj nevideblaj servistoj zorgos. Sed mian aspekton vi rajtos rigardi neniam. Tial mi venos nur nokte al vi, kaj nur en la tenebro vi povos paroli kun mi.“
   
La votxo de la stranga edzo estis kara kaj klara, kaj Psiqo txesis timi. Xi promesis, ke xi neniam provos rigardi la aspekton de la nekonato, kaj ke xi restos txe li.
   
Dum la tagoj vidis Psiqo en la pompa palaco etx ne unu homon, kaj xia ununura konsolo estis, ke xi vespere renkontos sian edzon.
   
La redyo kaj la redyino estus felitxaj, se ili scius, kio okazis al xia filino. Ili pensis pri la orakolo kaj imagis, ke Psiqon disxiris malica drako. Ankaw la fratinoj awdis pri la sorto de la plej juna princino, kaj ili iris en la redyan palacon por konsoli siajn malgajajn gepatrojn.
   
En tiu nokto diris la nekonata edzo al Psiqo: „Kara Psiqo, minacas vin proksima dandyero. Morgaw viaj fratinoj grimpos sur la altan rokon, ili vokos vin kun larmoj kaj lamentoj. Eble vi awskultos iliajn veajn lamentojn, sed vi ne rajtos respondi al ili.“
   
Antaw la okuloj de Psiqo aperis la bildo de xia malproksima hejmo, xi komencis plori kaj petis kaj petegis sian edzon, ke li permesu al xi inviti la fratinojn, ke xi sciigos al ili, ke xi bonfartas, kaj ke poste xiajn gepatrojn ne plu turmentos afliktoj pro la perdita filino. Xi petis kaj petegis, dyis xia edzo ne plu kontrawdiris ion. Li permesis inviti kaj pridonaci la fratinojn, sed li malpermesis, ke xi diru la veron pri sia edzo. Psiqo dankis al li kaj promesis txion. Xi dyojis post tiom longa tempo revidi la fratinojn.    

Je la sekva tago la fratinoj grimpis sur la pinton de la roko. Tie ili lamentis kaj vokis Psiqon law ties nomo. Psiqo awskultis ilin kaj ordonis al la softa vento Zefiro porti ilin al la palaco. Zefiro etendis siajn travideblajn flugilojn kaj forportis la du fratinojn de la roko. Psiqo txirkawbrakis kaj eldemandis ilin, xi rakontis kaj felitxe ridis. Ankaw la fratinoj ridis, sed txe la ekvido de la pompa palaco ili nur ridetis plu. Kiam Psiqo kondukis ilin tra la txambroj, kaj kiam ili paxis preter oro kaj juveloj, ankaw la rideto foridyis de iliaj vizadyoj. Psiqo ordonis al la nevideblaj manoj, ke ili pretigu banejon kaj regale kovru la tablon.
   
La fratinoj banis sin, mandyis mandyayojn, kiujn ili gustumis ankoraw neniam kaj trinkis trinkayojn de nekonata delikateco, kiujn ili trinkis ankoraw neniam. Palaj pro envio ili demandis: „Kaj kiam vi montros al ni vian edzon?“
   
Psiqo memoris pri la konsilo de sia edzo kaj ne respondis. La fratinoj urdyis xin, mokis kaj ne txesis demandi. Psiqo volis liberigi sin de la neagrablaj demandoj kaj tial xi diris tion, kio dyuste venis en xian kapon: „Mia edzo ankoraw estas juna. Li txasas bestojn dum la tuta tago, tial vi ne povas vidi lin.“
   
Haste xi pridonacis la fratinojn per oro kaj juveloj, alvokis Zefiron, kaj tiu reportis ilin.
   
La fratinoj akceptis la donacojn de Psiqo, sed ili ne dyojis pri ili. Turmentis ilin la envio. La plej maljuna fratino diris: „Kiun meriton Psiqo havas, ke xi vivas en tiom da superfluo kaj havas nevideblajn servistojn kiel diino? Ja kion havas mi? Avaran edzon. Txiun etan moneron li dekfoje turnas antaw ol elspezi dyin, kaj la tegmentajn trabojn li pro nura avaro plej prefere lasus putri.“
   
„Kaj kia estas edzo mia?“ diris la dua fratino. „Li estas maljuna kaj malsana. Li neniam eliras txasi. La tuta domo odoras je medicino kaj herbaj trinkayoj. Kaj txe Psiqo txio odoregas law multekostaj oleoj. Txu ni ne estas pli adyaj ol Psiqo?

Kial xi havas txion kaj ni nenion? Ni prefere ne diru al la gepatroj, kion ni vidis. Kial ni eltrombonu la bonfarton de Psiqo?“
   
La fratinoj kuris lamentante al la gepatroj kaj asertis, ke ili ne trovis la diforlasitan Psiqon. Sekrete ili pensis nur pri tio, kiel ili povos damadyi al la pli juna fratino.
   
Psiqo dyojis, ke xi sukcesis konservi la sekreton. Vespere, kiam txio estis vualita en tenebro, awdis Psiqo denove la votxon de sia edzo. Li lawdis xin pro tio, ke xi protektis sin kontraw la demandoj de la fratinoj, sed li aldonis malgaje: „Mi esperas nur, ke vi ne perfidos min je la sekva fojo, Psiho! La fratinoj envias al vi kaj certe revenos. Ne parolu kun ili pri via edzo kaj ne provu ekscii, kiu mi estas. Etx, se vi vidos mian vizadyon nur unufoje, vi perdos min por txiam kaj ni neniam plu renkontidyos.“
   
Psiqo promesis obei kaj perfidi nenion. La fratinoj ne atendigis sin longan tempon. Post kelkaj tagoj ili revenis denove. Ili ne atendis dyis kiam Psiqo sendos Zefiron. Senpacience ili desaltis de la roko kaj Zefiro kaptis ilin dum ties falado kaj demetis ilin sur la herbejon antaw la palaco.
   
Psiqo bonvenigis ilin, regalis kaj pridonacis ilin. Unue la fratinoj raportis, kio okazis surtere.
   
„Vi estus devinta vidi la gepatrojn,“ ili mensogis, „kiom ili dyojis pri via felitxo. Kaj kiu estas xia edzo? ili demandis nin. Ni ne vidis lin, ni respondis. Psiqo montros lin je la sekva fojo al ni.“
   
Psiqo forgesis, kion xi menciis je la lasta vizito de la fratinoj kaj diris: „Mia edzo ne estas hejme. Li estas jam maljuna kaj forvojadyis pro negocoj.“ Tuj xi vokis Zefiron kaj lasis reporti la fratinojn al la roko.
   
La fratinoj revenis hejmen kaj la plej maljuna rapide komencis paroli: „Tio estas stranga, je la pasinta fojo xi diris, ke xia edzo estas juna kaj nun xi diras, ke li estas maljuna komercisto.“
   
„Aw,“ diris la alia fratino, „xi ankoraw etx ne vidis sian edzon aw xi mensogas. Ni devos iri plian fojon al xi kaj trovi la veron.“    

La fratinoj tranoktis en la palaco de la gepatroj kaj apenaw povis atendi la matenon. Tre frue ili kuris al la roko, lasis porti sin de Zefiro malsupren kaj rapidis al la plej juna fratino.
   
„Aq, fratinjo, kompatinda Psiqo,“ ili vokis kaj premis hipokrite larmojn el siaj okuloj, „vi ja etx ne divenas, kio atendas vin! Txu vi scias, kiu estas via edzo? La orakolo diris la veron, li ne estas homo kiel ni, sed hidra drako.“
   
La ektimigita vizadyo de Psiqo perfidis, ke xi ankoraw neniam vidis sian edzon. La knabinoj rimarkis xian ektimon kaj mensogis etx pli: „Paxtistoj vidis cirkuli la monstron txirkaw la roko,“ asertis unu. „Dyi estas terura, jam dyia aspekto kawzas malsanojn,“ mensogis la dua. „Kiam dyi estos grasiginta vin, dyi vin voros,“ diris ambaw.
   
„Kion mi faru?“ demandis Psiqo plena de timo la fratinojn. „Ne timu, ni konsilos al vi,“ konsolis xin hipokrite la fratinoj. „Metu sub vian liton oleolampon. Kovru la flamon per ujo, por ke la drako ne vidu la lumon. Enlite tenu preta akran trantxilon. Kiam la monstro endormidyos, mallawte prenu la lumon al vi kaj per unu trantxo senkapigu dyin. Tiel vi liberigos vin el dyia perforto kaj ni ja zorgos pri vi. Ni estas ja viaj fratinoj.“
   
Psiqo dankis al la fratinoj kaj Zefiro reportis ilin al la roko. Ekscitite Psiqo pretigis lumon kaj trantxilon kaj atendis la vesperon.
   
Laste la suno finis en la maro sian migradon kaj la palaco vualidyis en tenebron. Kun la komencidyinta nokto venis ankaw la edzo. Tiutage li estis eksterordinare laca kaj baldaw ekdormis. Tuj kiam Psiqo awdis, ke li spiras trankvile, xi malkaxis la lumon kaj manprenis la trantxilon. Sed kiam xi prilumis la liton, xi movidyis ektimigite malantawen. Antaw xi kuxis la filo de la diino Afrodito mem kaj liaj oraj flugiloj briltremis txe la lumo de la oleolampo. Li estis tiel bela, ke Psiqo dyemis. Xia mano kun la lumo ektremis kaj guto de la varmega oleo falis de la lampo sur xultron de la juna dio. Eroso tuj vekidyis pro la doloro. Li vidis Psiqon, kiu klinidyis super lin. Senvorte li levidyis de la lito kaj forflugis en la tenebron.    

Vane la malfelitxa Psiqo postvokis lin kaj vane xi petis lin reveni. Txirkawe estis nur silentema nokto, neniu respondis al xi. Despere xi kuris eksteren en la tenebron, stumbladis pro radikoj kaj xtonoj, vundis la manojn kaj piedojn je dornaj arbustoj kaj sertxis la edzon, xi vokis lin kaj awskultadis, txu xi awdas tamen la susuradon de la flugiloj. La nokto estis kvazaw silenta.
   
Intertempe flugis Eroso al sia patrino Afrodito kaj konfesis al xi, kio al li okazis. „Estas bone, ke tio okazis al vi,“ txagrenigite diris la diiino, „se vi obeus min, Psiqo ne brulvundus vin. Txar vi ne sukcesis puni xin, faros tion mi.“
   
Eroso sternis sin txe la patrino kaj la brulvundoj kawzis atxan febron. Psiqo vagadis tra la mondo, sertxis la edzon kaj sopiro je li kaj konsciencriprotxoj turmentis xin. Xi demandis la homojn en la urboj, la paxtistojn sur la paxtejoj kaj la fixistojn txe la bordo de la maro, txu ili vidis Eroson, xian edzon. Kelkaj kapskuis kompateme, aliaj mokis xin, sed txiuj supozis, ke Psiqo frenezidyis. Neniu homo iam vidis Eroson, kvankam txiun trafis iam aw sago de la dyojo aw sago de la sufero.
   
Post longa misvoja vagado kaj sertxado venis Psiqo al sia pli maljuna fratino kaj rakontis al xi sian malgajan sorton. La fratino xajnigis sin tiel, kvazaw xi bedawrus Psiqon. Apenaw Psiqo foriris, xi kuris al la alta roko, grimpis supren kaj vokis: „Portu min, Zefiro, al via mastro! Mi volas esti pli bona edzino al li ol Psiqo!“ Kun tiuj vortoj xi saltis en la profundon. Sed Zefiro ne atentis xian komandon, kaj la fia fratino mortis pro la falo en la abismon.
   
Ankaw al la dua fratino iris Psiqo kaj lamentis pri sia malfelitxo. La fratino hipokrite kompatis kaj konsolis xin. Tamen xi pensis nur pri tio, kiel xi mem povus anstatawi la edzinon al Eroso. Apenaw Psiqo foriris, kuris ankaw la dua fratino al la roko, surgrimpis dyin kaj vokis: „Eroso, akceptu vian veran edzinon kaj vi, Zefiro, portu min malsupren!“ Xi vokis kaj saltis en la abismon. Sed ankaw la duan fratinon Zefiro ne obeis. Per la salto de la roko xi mortis. Fine renkontis Psiqo kun koro kuntirita de zorgoj kaj de sopiro, la servistinojn de Afrodito, kiuj sertxis xin. „Jen vi ja estas!“ ili kriis. „Ni tuj devos konduki vin al nia mastrino, al diino Afrodito.“

Psiqo ne defendis sin. Xi esperis renkonti txe Afrodito sian edzon. Tial xi sekvis la servistojn al la monto, kie la diino alte super la nuboj havis sian palacon.

Afrodito observis Psiqon per malica rigardo kaj diris: „Txu oni ne plu festas vin kiel diinon? Kie estas la homoj, kiuj portis donacojn kaj oferojn al vi? Mia filo Eroso estas txe mi, mi bone enfermis lin, ne esperu, ke vi vidos lin. Via impertinenta malobeemo yetis lin je febro.“

Kaj la diino ordonis al la servistinoj, ke ili miksu tritikon, hordeon, milion, papavon, pizojn, lentojn kaj fabojn. Poste xi kondukis Psiqon antaw grandan amason de miksitaj semoj kaj ordonis al xi: „Txi tie bridu vian fieron! Dyisvespere vi devas dividi txiujn semojn kaj bele ordigi law specoj. Nokte mi revenos, kaj se vi dyis tiam ne estos preta, mi severe punos vin!“

La diino foriris kaj Psiqo sididyis al la semamaso. Xi etx ne provis dividi la grenojn law specoj. Kiu surtere povus sukcese fini tian laboron? Malgaje xi observis longidyantajn ombrojn kaj atendis senpotence la punon, kiu txiun momenton proksimidyis.

Jen alkuris malgranda diligenta formiko kaj havis kompaton kun la bela Psiqo. Xi venigis kamaradojn kaj dividis la laboron. Unuj formikoj portis flanken la tritikon, aliaj la hordeon kaj la pluaj la milion. Tiom da formikoj venis, ke la semamaso foridyis. Ili metis grenon post greno sur sep malgrandajn montetojn. Dyisvespere ili txion ordigis.

Vespere venis Afrodito, kronita per rozoj, de la olimpa bankedo kaj preskaw alkriis Psiqon: „Ne supozu, ke vi gajnis! Sola vi certe ne faris tion. Iu kompatis vin kaj helpis al vi. Des pli malbone por vi!“ Xi yetis antaw la princinon pecon da nigra pano kaj firme enfermis xin por la nokto.

Matene Afrodito revenis kaj ordonis, sen rigardi Psiqon: „Txu vi vidas txe la rivero la boskon? Tie paxtas sin xafoj, kies lano ore briletas. Kuru en la boskon kaj portu al mi korbon de tiu lano.“

Psiqo volonte kuris al la bosko. La tiutaga tasko xajnis al xi multe pli facila. Kiam xi kuris law la rivero, la fragmito kompatis xin kaj flustris al xi: „Psiqo, ne rapidu tiom. Je mateno la xafoj en la bosko estas sovadyaj. Ili mortbatus vin per siaj hufoj. Prefere atendu, dyis la tagmeza suno komencos malfortidyi. La xafoj tiam dormos kaj vi facile kunkolektos bulon da lano, kiu postrestis en la arbustayo.“

Psiqo obeis la votxon de la kompatema fragmito kaj kaxis sin post arbo. Posttagmeze la xafoj ekdormis. Psiqo kolektis la oran lanon kaj rapidis al Afrodito.

La okuloj de la diino fulmis. „Ne supozu, ke vi gajnis. Certe iu kompatis vin kaj helpis al vi. Ni ekscios, kiel vi plenumos la trian taskon. Jen, prenu la kristalpelvon. Kuru kaj portu al mi akvon el la nigra fonto. Dyi fontas sub tiu montopinto.“

Psiqo rapidis por plenumi la deziron de la diino. Xi grimpis super akraj glitaj xtonoj sur la montopinton, sub kiu elxprucis la nigra fonto. La sopiro pri la edzo helpis al xi iri trans la dandyerajn lokojn. Txe krutaj abismoj fortigadis xin la espero povi vidi la edzon almenaw unufoje, se xi plenumos la ordonon de la diino.

Xi tiom proksimidyis al la fonto, ke xi awdis la akvon, kiu yetidyis en la abismon kaj xi rigididyis pro teruro. Xi ne povis devigi sin levi piedon. El kavernoj txirkaw la fonto drakomonstroj etendis siajn multdentajn fawkojn kaj rigardis al Psiqo per mokaj okuloj. Kaj la bruanta akvo vokis subite per homa votxo: „Foriru! Atentu! Vi pereos! Fudyu!“

El la okuloj de Psiqo ekfluis larmoj. Xi estis je la celo kaj ne kuradyis plenigi la pelvon per akvo. Xia sufero kaj turmento vekis la kompaton de fiera aglo. Dyi flugis el la nuboj malsupren kaj parolis al xi: „Psiqo, kiel vi povis pensi, ke vi povus plenumi tian malfacilan taskon? La akvo de la nigra fonto yetidyas rekte en la submondon, en la mortulan regnon, kaj neniu mortemulo povas kapti etx nur guton de dyi. Sed donu la pelvon al mi, mi helpos al vi.“

Psiqo donis al la aglo la pelvon, tiu prenis dyin per la beko, dyi manovris sin kuradye per la flugiloj, meze inter la makzeloj de la teruraj drakoj, dyi prenis akvon kaj reflugis al Psiqo.

Psiqo dankis al li plena de dyojo kaj kuris kun la akvo al Afrodito. Survoje xi bone atentis, ke etx ne guto perdidyu. Afrodito ridis malice: „Vere, xajnas, ke vi estas potenca sortxistino. Sed mi havas por vi ankoraw plian taskon. Prenu tiun txi skatolon kaj iru kun dyi rekte en la submondon, en la ombran regnon. Donu la skatolon al Persefono kaj petu xin doni al vi iom da kuraciga ungvento por mia filo. Vi brulvundis lin, almenaw alportu kuracilon al li kaj ne revenu sen la ungvento!“

Kun peza koro Psiqo iris el la palaco de la diino Afrodito. „Nur mortintoj povas viziti la mortintojn,“ xi diris al si. Kiu iam grimpas malsupren en ilian regnon, ne revenos al la vivantoj. Tamen xi volonte portus la ungventon el la submondo al Eroso. Eble brulas kaj doloras lia vundo. Eble li lamente dyemas, pensis Psiqo terurigite. Rapide, rapide – bruis la sango en xiaj tempioj. Konfuzite xi sertxis la plej mallongan vojon en la submondon. Senspire xi rapidis al alta turo. „Mi saltos de la turo kaj Morto tuj kondukos min en la mortulan regnon,“ xi pensis. Kun certeco xi iris renkonte al la xtuparo, kiu kondukis supren.

Tio vekis etx la kompaton de la frida xtona turo kaj dyi parolis per homa votxo: „Haltu, kompatinda Psiqo. Kial vi volas mortigi vin? Se vi mortus kaj via ombro irus en la submondon, vi neniam denove povus reveni surteren. Iru txiam okcidenten, dyis vi venos al kaverno sub nigraj rokoj. Eniru tie kaj sekvu la malhelan irejon. Dyi kondukos vin en la submondon. Sed ne survojidyu kun malplenaj manoj. Kunprenu du mielkukojn kaj metu du monerojn en la buxon. Survoje parolu al neniu.

Al la trikapa hundo Cerbero, la gardisto de la submondo, yetu kukon kaj dyi preterlasos vin. Se vi venos al la rivero de l‘ morto, la pramisto Karono mem prenu moneron el via buxo. En la rivero mem nadyos morta maljunulo, tiu etendos siajn elsekigitajn brakojn al vi kaj petos vin, ke vi tiru lin sur la pramon. Sed ne atentu lin. Helpu al neniu survoje en la submondon, vi povus perdi la kukon, sen dyi vi neniam revidus la taglumon. Kiam Persefono plenigos al vi la skatolon per ungvento, ne malfermu dyin, sed reportu dyin fermita al Afrodito. Sur la vojo reen donu al la pramisto Karono pere de la lango la duan moneron kaj yetu al la trikapa hundo la duan kukon. Se vi faros txion tion, vi sukcesos.“

Psiqo dankis kaj iris txiam okcidenten. Txe la vojo xi petis txe bonaj homoj pri du mielokukoj kaj du moneroj. Tiel xi venis al la nigra roko kaj grimpis en la kavernon, de kie kondukas la vojo en la submondon. Xi sukcesis pri txio, kaj kun dyojo xi revenis el la tenebro kaj eterna silento en la taglumon, kie birdokantado salutis xin. Dyoje xi ekiris sur la vojo reen. Sed xia scivolo ne lasis pensi xin pri io alia ol pri la mirakle saniga ungvento en la skatolo. „Se mi rigardos dyin rapide nur unufoje kaj tuj refermos la skatolon, povos okazi nenio malbona,“ xi pripensis. Kaj tuj xi efektive provis. Sed en la skatolo ne estis kuraciga ungvento, sed mortodormo de la submondo. Apenaw Psiqo levis la kovrilon, eliris la mortodormo, kaj xi falis morta surteren.

Intertempe la vundo de Eroso estis kuracita, kaj li eksopiris sian karan edzinon. Li txirkawrigardis, txu li vidos xin ie surtere. Jen li ekvidis xin kuxi surtere kiel morta. La dio etendis siajn orajn flugilojn kaj flugis al xi. Zorgeme li forvixis de xi la mortodormon kaj remetis dyin en la etan skatolon. Poste li vekis Psiqon per delikata piko de unu el siaj sagoj kaj reflugis al Afrodito. Li volis esti antaw Psiqo en la palaco. Kaj ankaw Psiqo haste kuris kun sia skatolo al Afrodito. Eroso petegis sian patrinon pri indulgo je Psiqo, sed Afrodito tute ne estis alirebla por peto. Nur kiam ankaw la dia patro Zewso pledis por xi, Afrodito komencis graci xin.

Zewso sendis la dion Hermeso por konduki Psiqon al la Olimpo. Li mem transdonis al xi pokalon plenan de dia nektaro kaj faris xin tiel nemortebla. En la Olimpo oni poste festis pompan nupton. Txiuj dioj partoprenis je dyi. Ili mandyis dian ambrozion, trinkis nektaron kaj la Muzoj txe la festeno txarme kantis por ili.

​

​

‽